2 weken in een droom

Lieve lezers,

Zo dat is alweer even geleden dat ik een up-date heb geschreven! Weet nu ook even niet waar ik moet beginnen, misschien maar gewoon waar ik gebleven was ook al is dat nu alweer ruim een maand geleden.

Na mijn laatste week op stage waar er zelfs op mijn laatste dag een good-bye taart was, kon ik echt gaan genieten van de Filippijnen. Samen met Arjen wat het allemaal nog veel leuker maakte!!
Arjen kwam op zaterdagochtend vrij vroeg aan en ik was zo ontzettend zenuwachtig het leek wel een eerste date (m’n huisgenootje vond het wel grappig volgens mij). Ik herinnerde me nog wat voor jet-lag ikzelf had en maakt me een beetje zorgen over mijn plannen voor die avond; een groot diner met alle mensen die ik had ontmoet en die zin hadden om te komen. Na een klein rondje door Malate en een typische (vette) lunch kwam het best goed uit dat ik mijn tas eigenlijk nog moest pakken en heeft Arjen een heerlijk dutje gedaan. Vervolgens zijn we als echte backpackers naar Manila hotel gegaan waar we ietwat uit de toon vielen, aangezien het allemaal marmer was wat er blonk en wij duidelijk underdressed waren. Maar dat mocht de pret niet drukken, wat heeeeeeerlijk om weer in een fatsoenlijk bed te slapen en wat fijn om weer tegen m’n mannetje aan te kunnen liggen! Deze vakantie kon niet meer stuk!

We waren die avond uitgenodigd zonsondergang te gaan kijken bij Klara thuis en vervolgens zijn we gaan eten bij een Spaans restaurant met allemaal lieve mensen die ik ontmoet had in Manila. Arjen en ik hebben ze ontzettend blij kunnen maken met stroopwafels ha ha.
Tiffany wilde heel graag een of ander wild zwijn eten dus dat had ik die middag alvast besteld en ik moet toegeven het was een heel spektakel. Het was letterlijk een half zwijn en deze lag op een bord en werd voor ons aan tafel in stukken gehakt met een bord. Bijzonder indrukwekkend en vooral Pooja (vega) was erg onder de indruk.... Kortom een heel geslaagde avond en de geplande cocktails hebben we niet meer gehaald na de kannen vol met sangria ha ha.

Week 1- Luzon

De volgende dag kon de vakantie echt beginnen en nadat Arjen en ik weer geconfronteerd waren met de gang van zaken in de Filippijnen (lees: er stond geen auto voor ons klaar...) en we uiteindelijk toch een auto hadden kunnen regelen gingen we onderweg naar Donsol, op weg naar de Walvishaaien. Hoewel ik Arjen gewaarschuwd had dat de wegen hier niet perse slecht maar vooral heel langzaam zijn en we dus echt niet in 1 dag naar Donsol konden rijden was het erg gezellig in de auto. Die auto begon overigens wel steeds meer vreemde geluiden te maken en toen we kozen voor de zig-zag route (steil omhoog) werd het loeien toch wel vrij luid. Ach dat hoort er gewoon bij dus doorgaan maar!
Arjen vond het rijden fantastisch en ik heb genoten van alles wat we onderweg gezien hebben, het is echt super mega fantastisch mooi daar ongelooflijk! Foto’s maken vanuit de auto is me niet zo goed afgegaan maar geloof mij ik heb het wel geprobeerd...
Die avond sliepen we in een middelgroot dorpje en gingen we op zoek naar een bar waar we echt het meest smerige eten ooit hebben gegeten en ieder een pitcher cocktail bestelde omdat we dachten dat we voor dat geld best 2 pitchers konden bestellen. (Als je wilt weten wat we gegeten hebben moet je Arjen even contacten hij onthoudt dat soort dingen beter.)

Na nog een kort ritje de volgende dag waar we weer de mooiste dingen hebben gezien kwamen we aan in Donsol. Als je over een slaapstadje spreekt dan heb je het over Donsol. Er is werkelijk niets te doen behalve relaxen aan het zwembad en het zwemmen met walvishaaien. Oh en je kunt er ook nog met een lokale visser op jacht naar garnalen en op vuurvliegtocht in een boot. Dus ja dat hebben we ook maar meteen gedaan! We hebben ons nachtje in Donsol optimaal benut en op 1 avond lekker cocktails en bier gedronken aan het zwembad, garnalen gevangen en een paar krabbetjes die we later die avond op zouden eten nadat ze gekookt waren in sprite (ja echt!) en natuurlijk de boottocht naar de vuurvliegjes. Ik had al een kanotochtje gedaan met Pooja op Bohol maar wilde Arjen de vuurvliegjes niet onthouden en spijt kregen we daar niet van. Hoewel er veel minder vuurvliegjes waren en hoewel we op een stinkende motorboot zaten met privegids waar we dus ons bier mee moesten delen hebben we ontzettend genoten. Een visser zal wel iets minder blij zijn geweest, want we waren officieel al te laat voor de tocht, maar ja geld is geld hebben ze gedacht dus we konden nog prima op een tochtje gaan. Het resultaat was dat onze boot in een visnet is gevaren en we vast kwamen te zitten. Gelukkig is het uiteindelijk los gekomen en hoewel ik me behoorlijk schuldig voelde voor de visser heb ik er ook erg om kunnen lachen. Ze vroegen namelijk of wij misschien messen bij ons hadden.... hmm nee sorry net vandaag even niet....

De volgende dag moesten we vroeg opstaan en kon het grote avontuur beginnen, we waren inmiddels helemaal naar Donsol gereden om te kunnen zwemmen met wilde walvishaaien (in Cebu worden ze gevoerd dus zijn ze iets minder wild). Het voordeel is dus dat het echt bijzonder is als je ze ziet, het nadeel is dus dat er ook een kans bestaat dat je helemaal voor niets dat hele pokke-eind in de auto hebt gezeten. Arjen werd dus ook behoorlijk stil toen we na ruim een uur varen nog een walvishaai gespot hadden. Gelukkig veranderde dat vrij snel toen we dan eindelijk een walvishaai zagen, net als de 6 andere boten maar goed. In totaal zijn we 5 keer het water in geweest en vooral Arjen was lyrisch en heeft prachtige beelden gemaakt met de speciaal gekochte Go-Pro. Het was een heerlijke ochtend en het was dan ook helemaal niet erg om weer voor 2 dagen in een auto te stappen want dit had ons energie gegeven.

Na weer een zeer vermoeiende reis die dag kwamen we aan in een dorpje waar het vrij lastig was een hotelkamer te vinden dus we erg blij waren toen we een kamer voor volgens mij wel 50 euro vonden.... We hadden onze slaap hard nodig want we zouden nog zeker 1 volle dag in de auto moeten zitten alvorens we in Banaue aan zouden komen.
De auto die inmiddels echt zo goed als op was kon het maar amper aan in de bergen rondom Banaue, maar we hebben het gered!
We kwamen aan in het donker en hoewel ik de volgende dag al vrij vroeg wakker was kon ik me bedwingen alvast te spieken en hebben we samen genoten van het prachtige uitzicht vanuit ons balkon. Na een typisch Filippijns ontbijt hebben we een Jeepney gehuurd en dat was werkelijk fantastisch!
Bovenop het dak hadden we de meest prachtige uitzichten en Arjen heeft een aantal mooie foto’s gemaakt. Op een gegeven moment was er een wegopbreking, dat zag er nogal heftig uit en dat bleek het ook te zijn. 2 weken daarvoor was er een bouwvakker naar beneden gedonderd op z’n wegwerkapparaat en is daarbij om het leven gekomen. Ze gingen vandaag proberen alles te bergen (ik hoop dat het lijk al eerder geborgen was!). Hierdoor ontstond een kleine file, maar dat maakte eigenlijk niets uit want het uitzicht was wederom prachtig!

Na een hobbelig ritje van ongeveer een uur (zoooo blij dat we dat niet met onze eigen auto hebben gedaan!) kwamen we op het punt waar de auto niet meer verder kon/mocht en moesten we lopen. Het zou een daling worden van ongeveer een uurtje en hoewel het ongelooflijk heet was, was het een van de mooiste uitzichten die ik ook heb gezien! De rijstterrassen van Banaue zijn zo ongelooflijk mooi, zo groen, zo fris, zo gewoon ongelooflijk.... Na een korte stop om bij te komen gingen we weer verder op pad naar de rijstterrassen zelf, over de smalle paden en de bizarre afstapjes waren we op weg naar een waterval. Op een gegeven moment hadden we al zeker 15 minuten bijna steil naar beneden gelopen, deden m’n knieen zeer en had ik weinig hoop ooit levend dat eind weer terug te kunnen... maar geloof het of niet toen we dan toch eindelijk bij de waterval aankwamen was dit een kersje op de taart. Het was het zweten, de pijn en het zuchten meer dan waard (tot dusver...) en de ijskoude duik in het water was meer dan welkom. Nadat we een aantal foto’s hadden geschoten (die nooooit iemand te zien zal krijgen btw) en weer een beetje afgekoeld waren, wat chipjes gegeten hadden en ook Arjen weer de moed had terug te gaan begon de klim des dood... Wat een VERSCHRIKKING was dat, 2 maanden niet sporten en de hoeveelheid alcohol en slecht eten van de afgelopen weken ten spijt moesten we toch echt naar boven. Ik heb 3 keer gedacht, ik stop ermee kan mij het schelen ik heb morgen wel weer energie en ook Arjen kon niet zoveel meer zeggen, maar uiteindelijk was daar de eerste korte stop en daar aangekomen zagen we dat we zeker niet de enige waren die er moeite mee hadden gehad. Het was een soort veldslag van mensen die op hun rug lagen, juist zo rechtop mogelijk of helemaal in elkaar gedoken uitgeteld zonder enige communicatie bij elkaar zaten. Na een korte stop en met het vooruitzicht van eten gingen we vol (geen goede) moed weer verder en echt genieten deden we al niet meer al was het uitzicht nog steeds onbeschrijfelijk mooi. Inmiddels was het duidelijk waarom iedereen zo uitgeput was, er zat een onweersbui aan te komen waardoor het nog drukkender warm was dan normaal...

Jaaa uiteindelijk hadden we het gered, of ja gered, we waren bij de lunchpauze stop waar we heerlijk gegeten hebben al weten we niet of het eten daadwerkelijk zo lekker was of dat het meer de blijdschap van eindelijk kunnen eten was.
Helaas moesten we nog zeker een uur klimmen (de afdaling was immers een uur) en vooral Arjen zag dat totaal niet zitten. Wellicht omdat hij al de hele reis met onze (ietwat zware) rugzak liep en ook hij niet wekelijks in de sportschool te vinden is ;-).
Zoals jullie begrijpen hebben we het toch gered en was het een van de mooiere ervaringen die we tijdens deze reis hebben opgedaan! De dag hebben we afgesloten met wat lekkere biertjes en een bbq (zonder groente uiteraard.... je zult maar salade bij je bbq hebben...) en moe maar voldaan lagen we op tijd in bed.

De terugweg naar Manila ging een stuk voorspoediger dan de heenreis (had iets te maken met een Highway in plaats van de provinciaalse weg) en hoewel we de hele reis geen enkele keer een woordenwisseling hadden gehad moest dat uiteraard gebeuren 200 meter voor het inleverpunt van de auto. Geloof het of niet maar hmm ik had een kleine afslag over het hoofd gezien en naja ik reageerde wellicht ietwat overdreven laten we het daar maar op houden ha ha.

Week 2 – Palawan

Die avond verbleven we in mijn oude kamertje en hebben we nog drankjes gedaan met een aantal mensen die ik had leren kennen tijdens m’n stage. De volgende dag was het zover: op naar Palawan; het paradijs!
Met eigenlijk geen plan zaten we na het inchecken te wachten op ons vliegtuig, geen idee waar we die avond zouden slapen heerlijk! Aangezien we niet op straat wilde slapen waren we beide een beetje aan het zoeken en op een gegeven moment had ik het ideale oort gevonden: een “onbewoond” eiland. De enige bewoners van het eiland waren de eigenaren van het resort, wat niet echt een resort was maar meer een prachtig strand en primitieve hutjes. Fantastisch! Gelukkig hadden ze ook nog een kamer beschikbaar voor de komende 3 dagen dus wij gingen met een fantastisch gevoel het vliegtuig in!
Aangekomen in Puerto Princessa bleken we het busje naar Port Barton net gemist te hebben en moesten we met een “private” busje dat je kon delen naar een junction waar we dan vervolgens moesten wachten op een ander busje. Althans dat laatste was tegen ons gezegd..... dat was natuurlijk niet waar :(... Haha heerlijk stonden we daar in the middle of nowhere met alleen maar tricycles om ons heen die belachelijk veel geld vroegen voor het ritje. Na heel wat afdingen en onderhandelen waren we een goede prijs overeengekomen en konden we op weg naar de boot die ons naar het resort zou brengen. De weg bleek iets minder goed dan verwacht en we werden behoorlijk heen en weer gesmeten, maar het was een heel avontuur :).

Aangekomen in Port Barton konden we nog even wat boodschapjes doen alvorens we op weg gingen naar het paradijs. De boottocht was heerlijk met prachtige vergezichten en ohhh wat heerlijk om op weg te gaan naar de rust! Geen verkeer, geen mensen, gewoon helemaal niets! Het eilandje was prachtig en jawel ze hadden er van die rieten hangmatten waar we ons vrij snel in hadden kunnen nestelen. Gewapend met een verse kokosnoot hebben we daar uren in gelegen, gelezen, gedut, van de zon genoten..... Heerlijk!!
De enige activiteit die we gedaan hebben is het lopen naar het restaurant en terug, af en toe gesnorkeld en een boottripje waar we gingen snorkelen en weer ergens op een prachtig idyllisch eilandje in een hangmat hebben gelegen.

Dat snorkelen was trouwens niet de hele tijd echt mijn ding, er zaten namelijk heel veel kleine kwalletjes die je echt ongelooflijk gemeen staken. Het probleem was dat je ze niet kon zien maar ik er duidelijk niet zo goed tegen kon, want m’n hele lichaam zat na een paar dagen snorkelen onder de rode jeukende bultjes van die beesten.... Ach ja je moet er iets voor over hebben ha ha. (oke heb er wel een beetje over gezeurd...)

Na 3 dagen genieten en ontspannen werden we ’s ochtends vroeg afgezet in Port Barton waarna we met een Jeepney richting El Nido gingen. El Nido is een iets toeristischer gedeelte van Palawan, maar nog steeds was het er ontzettend ontspannen, rustig en gewoon om van te genieten. We zaten in een prachtig luxe resort (waar je wel bij moest betalen als je de airco aan wilde maar goed.) en hebben ervan genoten dat we er lekker cocktails konden drinken en lekkere snacks konden nuttigen. De eerste avond zijn we het dorpje in gegaan en bij elke kroeg die we tegenkwamen hebben we een cocktail gedaan hahaha wat een bijzonder grappige thuiskomst opleverde. Arjen heeft een zeer amusant gesprek gevoerd in met onze Duitse buurman (in het Duits Jawohl).

De volgende dag zijn we op een islandtour gegaan, wow wow wow..... wat is het daar ontzettend mooi. Volgens mij kun je die tour elke dag maken en er nog van genieten. We hebben uren gesnorkeld, op de boot gezeten en de meest mooie eilanden gezien!
De lunch was ook heerlijk, met z’n 6’en aan een tafeltje op het strand, de kabbelende zee op de achtergrond en verse vis op de bbq.... Ik kan gewoon alleen in superlatieven spreken als ik hieraan denk: HET WAS FANTASTISCH!!!!!!!!!!!!!

Na deze prachtige dag kwamen we wederom moe maar voldaan aan bij het hotel en zijn we vrij snel in het zwembad gesprongen en hebben maar weer een cocktail gehad (of misschien waren het er 2 of 3.... moeilijk te zeggen:P).

Hmmm wat hebben we de volgende dag ook alweer gedaan? Oh ja... nog maar een islandhopping tourtje... deze keer hadden we geen prive boot maar moesten we de boot delen met 14 andere toeristen. Dit was ook wel weer erg gezellig, we hebben verschillende blue lagoons bezocht en een aantal secret beaches en lagoons. (heel secret trouwens.... je moest er in de zee in een rij wachten alvorens je ze kon bewonderen hahaha) Hoewel deze tour iets minder mooi was als de dag ervoor hebben we weer genoten en ik zou het zo weer doen. Prachtig, geweldig, fantastisch, romantisch op sommige momenten... Aanrader!

De avond hebben we weer in stijl afgesloten, met een cocktail in de hand. We hadden bedacht dat we die avond maar eens van de zonsondergang moesten genieten bij de infinity pool..... De weergoden dachten daar anders over, waar het de dagen ervoor prachtig was geweest en er geen druppeltje is gevallen was het uitgerekend de avond waarop we de camera helemaal hadden geprepareerd de minst mooie zonsondergang in tijden hahaha.... het was zelfs zo erg dat er op het moment dat de echt prachtige kleuren zouden moeten komen er een grote dikke donkere wolk ons het zicht benam. Hoewel het natuurlijk een beetje balen is, maakt dit het verhaal nog leuker en konden we er behoorlijk om lachen (misschien door de cocktails en het gebrek aan eten?).

Helaas helaas, aan al het moois kwam toch vrij snel en abrupt een eind....de terugweg naar huis in een crappy busje duurde lang en we waren dan ook helemaal uitgeput toen we aankwamen bij het vliegveld. Hoewel we vol goede ideeen zaten over wat we in Puerto Princessa nog wilde zien is daar niets van gekomen. We vonden een heerlijk restaurantje waar we de resterende 4 uur van onze vakantie hebben genoten van lekkere hapjes, een cocktail en de rust!

De laatste avond in Manila sliepen we in het meest gewelde hotel waar ik ooit geslapen heb: H2O hotel.... jawel de naam verraadt misschien al wel iets, dit hotel staat in het teken van water en wij hadden een kamer geboekt met een heus aquarium. Genietend van de vissen en dumplings met een biertje zjin we in slaap gevallen om de volgende dag met pijn in ons hart uit te checken.

Gelukkig hebben we de laatste dag goed af kunnen sluiten met dumplings in Chinatown, heb ik nog een korte massage kunnen doen en hebben we nog wat kleine souveniers kunnen kopen.

Met pijn in m’n hart stapten we in de taxi en oke misschien hadden we net een klein half uurtje eerder richting vliegveld moeten gaan maar OH MY GOD wat was dat een verschrikking.... We waren de laatste die nog onze bagage in konden checken en wat we daarna hebben meegemaakt was eigenlijk de slechtste afsluiting die je kunt wensen. Rijen rijen rijen rijen rijen, voor ALLES! Eerst moet je bij de ene rij een of andere airport fee betalen en daarna weer in een andere rij achteraansluiten die je naar de douane leidt. We hadden helaas geen contant geld meer (heel gek, dat hadden we allemaal uitgegeven :S) en bleek de creditcard machine van de douane niet te werken dus moesten we uit de rij stappen en in de rij gaan staan voor de cash machine... Inmiddels was het nog maar 10 minuten voordat we moesten boarden en dat zouden we never te nooit te gaan redden, maar de Filippijnen wilden geen uitzondering maken en iedereen moest gewoon in de rij wachten. Al met al was ik zwaar gefrustreerd en Arjen kon me gelukkig een beetje sussen, de geruststelling dat er nog minstens 10 andere in de rij stonden die in hetzelfde vliegtuig moesten hielp ook mee en uiteindelijk kon ik alleen nog maar lachen.... Maar goed we hadden nog iets van 8 euro aan pesos over dus nadat we er zeker van waren dat we het vliegtuig zouden gaan redden en Arjen bij de gate op me zou wachten ging ik nog even naar het toilet en het laatste geld uitgeven. Natuuuuurlijk was er geen winkeltje waar je even wat chips en drinken kan kopen en natuurlijk heb ik toen in alle haast smerige oreo’s gekocht.... EN NATUUUUUURLIJK had ons vliegtuig vervolgens een uur vertraging waardoor ik eigenlijk tijd genoeg gehad had om even rustig in het souvenier winkeltje te kijken in plaats van die smerige koekjes te kopen... zucht ik had het niet gedacht maar op dat moment was ik zo blij op weg te zijn naar Nederland!

Dat gevoel was trouwens vrij snel voorbij toen we dan eindelijk in het vliegtuig zaten en ik me besefte dat dit avontuur er op zat. Mijn droom een deel van m’n studententijd in het buitenland te wonen was uitgekomen en hoe, ik heb een geweldige tijd gehad in Manila, bij de WHO en in de Filippijnen. Ben naar Thailand geweest en heb een heerlijke vakantie gehad met Arjen.


Bedankt voor alles en iedereen die me hierbij geholpen heeft! Thanks to everyone I met in Manila and showed me around :).
In het bijzonder wil ik m’n pappie en mammie bedanken voor de mental support en de financiele steun hier en daar.
Maar ik wil vooral Arjen bedanken voor het feit dat hij me gewoon voor 3 maanden naar de andere kant van de wereld heeft laten gaan, omdat ik het zo graag wilde....

Dit was een geweldige ervaring en ik ben ontzettend dankbaar voor alles!
Het leek wel een droom...

liefs, Anne